افزودنی های بتن در تولید بتن همواره برای بهبود خواص مکانیکی و کارایی آن استفاده می­‌شود. بنابر تعریف مبحث نهم مقررات ملی ساختمان، افزودنی ماده ­ایست شیمیایی به غیر از سیمان پرتلند، سنگدانه و آب که به صورت پودر یا مایع، برای اصلاح خواص یک یا چند ویژگی بتن تازه یا سخت شده، کمی قبل از اختلاط یا در حین اختلاط به آن افزوده می­‌شود. مقدار این افزودنی‌های بتن کم است و در نسبت‌­های طرح اختلاط به حساب نمی‌آید. مقدار این مواد معمولا برحسب درصدی از مقدار سیمان به مخلوط اضافه می‌­شوند که بنا به آنچه که در مبحث نهم مقررات ملی ساختمان به آن اشاره شده حداکثر این مقدار برابر 5 درصد وزنی سیمان مصرفی است. مواد افزودنی اگر فقط بر روی یکی از خواص بتن تاثیر بگذارد تک منظوره و در غیر این صورت چند منظوره به حساب می­‌آید. در تقسیم بندی بر اساس نوع ماده، مواد افزودنی های بتن به دو دسته مواد افزودنی شیمیایی و مواد افزودنی معدنی تقسیم می‌شوند. براساس استاندارد ASTM C-494 افزودنی­‌ها به 8 دسته تقسیم بندی شده­‌اند، که عبارتند از:

• تیپ A: کاهنده آب– Water-Reducer (یا روان کننده-Plasticizer)
• تیپ B: کندگیر کننده (Retarder)
• تیپ C: تندگیر کننده (Accelerator)
• تیپ D: کاهنده آب و کندگیر کننده
• تیپ E: کاهنده آب و تندگیر کننده
• تیپ F: کاهنده قوی آب-High Range Water Reducer (یا فوق روان کننده-SuperPlasticizer)
• تیپ G: کاهنده قوی آب و دیرگیر کننده.
• تیپ S: افزودنی­های با عملکرد خاص.

پرکاربردترین افزودنی‌های بتن شامل مواد افزودنی حباب ساز، کاهنده آب، کندگیرکننده و تندگیر کننده می ­باشند. مواد افزودنی اگرچه از عناصر اصلی ساخت بتن به حساب نمی‌­آیند، اما به اندازه ای موثر و رایج هستند که امروزه تولید بتن بدون افزودنی استثنا به حساب می­‌آید.